Online kaartfraude is een vorm van cybercriminaliteit waarbij gestolen kaartgegevens onrechtmatig worden gebruikt en verhandeld. Het komt erop neer dat cybercriminelen met een stapel gestolen kaartgegevens gaan testen welke kaarten nog werken. Ze schakelen bots in om duizenden kaartnummers te testen op e-commercesites, in de hoop nog werkende kaarten te vinden. Het is een hoogtechnologische variant van het kraken van sloten, maar dan met creditcards.

Maar hoe werkt carding dan precies? Het proces verloopt meestal in verschillende stappen:

• Gegevensverwerving: cybercriminelen bemachtigen kaartgegevens op verschillende manieren, zoals datalekken, skimmingapparaten of door gestolen gegevens te kopen op het dark web.

• Validatie: de gestolen creditcardgegevens worden vervolgens 'getest' of gevalideerd, vaak door middel van kleinere aankopen op e-commerceplatforms. Dit helpt fraudeurs te identificeren welke kaarten nog actief en bruikbaar zijn.

• Uitbuiting: zodra de geldigheid van kaartgegevens is bevestigd, gebruiken criminelen deze informatie om frauduleuze aankopen te doen. Een veelgebruikte tactiek is het kopen van prepaid cadeaukaarten, die makkelijk doorverkocht kunnen worden en moeilijk te traceren zijn.

• Verzilvering: de laatste stap bestaat uit het omzetten van de frauduleus verkregen goederen of cadeaubonnen in contant geld, vaak via online marktplaatsen of cryptocurrency exchanges.

Deze kaartfraude beperkt zich niet tot creditcards, maar strekt zich ook uit tot betaalkaarten en cadeaukaarten. Carding omvat ook de exploitatie van persoonlijke gegevens en verschillende witwastechnieken die de herkomst van het frauduleus verkregen geld verhullen.